नेचर आतले आणि बाहेरचे

श्रावणमासी  हर्ष मानसी हिरवळ दाटे चोहीकडे
क्षणात येते सरसर  शिरवे क्षणात फिरूनी  ऊन  पडे....
अतिशय सुंदर वर्णन केलेल्या बालकवींच्या  कविते प्रमाणेच आजूबाजूचा निसर्ग कसा  फुललाय. पावसाळा  आला की तो येताना  निसर्गरम्य नवनवीन छटा ही आपल्या सोबत  घेऊन येतो. मरगळलेल्या चराचरामध्ये नवचैतन्य  आणायचे कसब हे पाण्याच्या थेंबात असते. हिरवाईने नटलेल्या निसर्गाकडे एकटक बघत  बसावेसे वाटते. उंच डोंगरावरून खाली कोसळणाऱ्या पाण्याच्या प्रपाता प्रमाणे  आपल्याही मनात अनेक आठवणीचे हिंदोळे  हेलकावत असतात. जसे पेरलेल्या बीयांणामध्ये नवअंकुर फुटायची  ही  वेळ असते तद्वतच मानवी मनात साचलेल्या आशा निराशेचे मळभ झटकून  टाकायची ही वेळ असते.
श्रावणा पासून सुरू होणारी सणांची माळ दिवाळी  होई तो थांबत नाही. एकेक सणांचे  काय वर्णन करावे. ज्येष्ठ आणि बुजुर्गाना  आपल्या काळातील साजरा केलेल्या सणांची  आठवण येते तर आजकालची तरूणाई हे सण  आहेत ह्या पासून कोसो दूर असते. मोबाइल, इंटरनेट च्या जमान्यात कोणीतरी ह्यांना ह्या  सणांचे  असलेले  महत्त्व पटवून द्यायला  हवेय  अन्यथा हिंदू संस्कृती  लोप पावतेय ह्याचा टाहो  फोडण्याचा हक्क खचितच आपल्याला नाहीये. असो.
जसा निसर्ग हिरवाईचा शालू पांघरून बसतो  तसेच काहीसे  माणसांचे  होते  कारण आपण सहज  बोलता बोलता सांगून जातो " मेरा नेचर  ही ऐसा है"  पण आपल्याला हे कसे कळणार की  बाहेर निसर्ग आपला रखरखीत पणा सोडून  हिरवाई लपेटतो तसेच आपणही आपल्या  आतल्या नेचरला रखरखीत का बरे ठेवावे ?  होउ  दे त्याला ही हिरवागार... बागडू दे त्याला... भिजू  दे त्याला... करू दे कधीतरी अल्लडपणा... आजूबाजूच्या लोकांना काय वाटेल हा प्रश्न न पडता आपणही आपला आतला निसर्ग  हिरवागार करूयात.
श्रावणातल्या ह्या निसर्ग छटांचा  आस्वाद आपल्या अंतरंगातल्या निसर्गाला घेऊ देऊ यात. सज्ज होऊ आपणही आपल्या आतल्या  निसर्गाला हाक द्यायला त्यालाही जरा  हिरवागार करूया. आलेल्या प्रत्येक क्षणाचा  आनंद  घेऊ... आनंद  देऊ... आपल्या  आसपासच्या लोकांना आपल्या आतल्या  हिरव्यागार "नेचर" ची सैर घडवूया..